یوتارپتر ، بزرگ جثه ترین عضو از خانواده درومائوسورهاست.این گوشتخوار چابک، بدنی شبیه به ولاسیرپتر، ولی بسیار بزرگتر داشت و از سر تا انتهای دم دارای 6 متر درازا بود و احتمالا وزنش به 1 تن میرسید. این دایناسور با دندان های تیز و پنجه های خمیده و برنده ی خود،،شکاچی بسیار خوفناکی است.یوتارپتر دستانی بلند و سه انگشتی داشت و برروی دو پای پنجه دار راه می رفت.یکی از انگشتان هر پا مجهز به پنجه ای داسی شکل و بسیار بزرگتر از سایر پنجه ها بود (این پنجه ی ترسناک مشخصه ی بسیاری از رپتر ها به شمار می رود) که در این دایناسور بین 23 تا 38 سانتی متر طول داشت و که دایناسور در هنگام دویدن آن را بالا نگه می داشت و برروی سایر انگشت ها می دوید.یوتارپتر سر بزرگی داشت و آرواره های قدرتمند او به دندان های دندانه دار و نسبتا بزرگ و تیزی مجهز بود

 یوتارپتر ها نیز همانند سایر درومائوسور ها به صورت گروهی زندگی و شکار می کردند.هنگامی که یک گروه از یوتارپتر های گرسنه تصمیم به شکار چیزی می گرفتند، دیگر هیچ جانداری، از آنکیلوسور های زرهی گرفته تا هادروسورها و سوروپاد های بزرگ قادر به مقاومت در برابر این شکارچیان خونخوار نبودند.شاید کشنده ترین سلاح این دایناسورها، پنجه های بزرگ پا و دستشان بود که آنها را قادر می ساخت تا به سرعت یک چشم بهم زدن زخم هایی دردناک و مهلک به نقاط حیاتی بدنشان وارد آورند وتنها یک ضربه ی کاری از آن پنجه ی بزرگ 38 سانتی متری به گلو و گردن،می توانست طعمه را به راحتی از پای درآورد.اما شکار طعمه های بزرگتر به همین راحتی نبود.در این صورت رپتر ها با یک کار گروهی به دایناسوری که شاید 5 برابر از آنها بزرگتر بود حمله می کردند و با گاز گرفتن و پنجه کشیدن های متوالی، زخمهای کوچک و بزرگی در بدن طعمه ی شان ایجاد میکردند که خونریزی حاصل از این زخم ها،دیر یا زود طعمه ی بی دفاع را از پای درمی آورد

 یوتارپتر ها در عین حال جانداران باهوشی بودند و می توانستند در موقعیت های سخت و لحظه های درگیری، عکس العمل های سریع و مناسبی را بروز دهند.دانشمندان معتقد اند که دایناسور های عضو گروه درومائوسورها و ترودون ها ،از چنان هوشی برخوردار بودند که می توانستند همانند بسیاری از شکارچیان امروزی،نظیر شیر ها و پرندگان شکاری،قبل از حمله اقدام به نقشه کشی کنند و طبق فرمان های سردسته ی گروهشان به طور هماهنگ با یکدیگر ، به طعمه ی خود یورش برند

 یوتارپتر ها چابک و سریع بودند و درهنگام دویدن به سرعتی بیش از 50 کیلومتر در ساعت می رسیدند.مهمترین عامل حفظ تعادل در سرعت های بالا و درهنگام مانورهای سریع،دم بلند و محکم یوتارپتر بود.استخوانی بلند و محکم که از میان مهره های دم می گذرد، مختص این گونه از دایناسور هاست، که موجب استحکام بیشتر و راست ماندن دم بلند جانور در هر شرایطی می شود که این خصیصه،موجب بالانس دقیق وزن بخش های جلویی و عقبی بدن در سخت ترین شرایط همچون چرخش های سریع و دور های ناگهانی در هنگام دویدن می شد . شاید همین استخوان ساده ی میله مانند، یکی از مهمترین عوامل پیشرفت دایناسور های درومائوسور و پس از آن ،بروز دم پردار استخوانی در پرنده سانانی چون آرکئوپتریکس باشد که زمینه ساز بروز توانایی پرواز در پرندگان امروزی شد

 برخی از دیرین شناسان معتقد اند که سطح بدن یوتارپتر ها همانند بسیاری از رپتر های پس از آن(مانند ولاسیرپتر) با پر پوشیده بود.هر چند هنوز مدرکی دال براین واقعیت یافت نشده است، ولی سطح بدن بسیاری از تروپاد ها، مشخصا با رشته های پرمانندی که حاصل تغییر شکل فلس ها بودند و اساس به وجود آمدن پرهای امروزی به شمار می روند، پوشیده بود

 یوتارپتر در اوایل دوره کرتاسه(بین 100 تا 112 میلیون سال قبل) و همزمان با دایناسورهای گیاهخواری چون ایگوآنودون و ساروپلتا و سوپروساروس و گوشتخوارانی چون آکروکانتوساروس و رپترهای خونخوار دیگری چون داینونیکس میزیستند

فسیل های این دایناسور در شرق ایالت یوتا، واقع در غرب ایالات متحده آمریکا، یافت شده اند