تیرانوساروس رکس Tyrannosaurus Rex
تی رکس برروی دو پای خود راه می رفت و هر کدام از پاهای او دارای سه انگشت(البته به همراه یک انگشت کوچک کاذب) بود.
بزرگترین تی رکس یافت شده کمی بیش از 12.4 متر طول دارد.با قدی به ارتفاع 6 متر و حدود 7 تن وزن.
تی رکس از دو دست دو انگشتی بسیار کوچک ( به طول 1 متر ) برخوردار بود که حتی نمی توانست با آنها سرخود را بخاراند!با این وجود ، این دستها، ماهیچه هایی قوی و پنجه های نسبتا بلندی داشتند، که می توانستند برای نگه داشتن طعمه به کار آیند
در واقع تی رکس با داشتن آرواره ای به طول 1.2 متر و 50 تا 60 دندان ضخیم 24 سانتی متری و استخوان شکن، نیازی به دست و پنجه های بزرگ نداشت!
تی رکس در هر بار گاز گرفتن می توانست بیش از 260 کیلوگرم گوشت و استخوان را بدرد.قدرت آرواره های این هیولای گوشت خوار، بیشاز 4 برابر یک کروکودیل بالغ،چیزی حدود 4 تن برسانتی متر مربع تخمین زده میشود. تصویر زیر نشان دهنده ی آزمایشی است که درآن قدرت تخریب آرواره های تی رکس برروی یک خودرو ، شبیه سازی شده است.قطعا دوست نداشتید که آن اتوموبیل مال شما بود!1
چشمان تی رکس نسبت به گونه های قدیمی تر همانند آلوساروس و آلبرتوساروس ( نیای تی رکس ) به سمت جلوی صورت متمایل تر بود و به همین دلیل به او دید بهتر و کاربردی تری می داد.
تی رکس به هیچ وجه عمودی نمی ایستاد.بلکه ایستادن او حالتی اهرم مانند داشت.این حالت ایستادن تی رکس را قادر می ساخت تا با شتاب و سرعت بیشتر ( حدود 40 کیلومتر برساعت) و با تسلط بیشتر بر مسیر، به سمت جلو بدود و به طعمه های خود برسد.اما برای قرار گرفتن در این حالت، جانور ناچار است بهایی بپردازد و آن بها دستان او بود! برای درک بیشتر این مطلب تصور کنید پاهای تی رکس تکیه گاه یک اهرم است و سر و شکم او وزنه های یک طرف اهرم و دم او وزنه طرف دیگر اهرم است.حال اگر جانور در این حالت قصد حفظ تعادل خود را داشته باشد، باید وزن جانور در دو طرف این اهرم برابر شود.
در این ویدئو می توانید چگونگی راه رفتن تی رکس را به صورت سه بعدی مشاهده کنید
طعمه های تی رکس تقریبا شامل هر جنبندهای می شد.البته دایناسور هایی همچون آنکیلوساروس و تری سرا توپس در آن زمان وجود داشتند که با زره ها و صفحات استخوانی خود، طعمه های سرسخت تری به شمار می آمدند.
به همین دلیل احتمالا تی رکس ها بیشتر به طور گروهی و با بهره گیری از روش های قافلگیری به شکار می پرداختند.
جدید ترین شواهد حاکی آن است که تی رکس های جوان در گروهای متعددی به شکار طعمه های بزرگ می پرداختند و پس از رسیدن به رشد کامل از هم جدا می شدند و بیشتر به لاشه خواری و یا حتی هم جنس خواری دست می زدند
تی رکس ها تخمگذار بودند. تی رکس های ماده از انواع نر ، بسیار بزرگتر و خشمگین تر بودند و به همین دلیل احتمالا به سختی تن به جفت گیری می دادند.تی رکس ها تخم های خود را درون خرمن های گیاهی و خاکی که می ساختند ، پنهان نموده و تا بیرون آمدن نوزادان از تخم ها و مدتی پس از آن، از نوزادان مراقبت شدیدی به عمل می آوردند.
تی رکس ها نیز به همراه بقیه انواع دایناسور ها در 65 میلیون سال قبل به کلی منقرض شدند
الوساروس Allosaurus
الوساروس ( یا به تلفظ دیگر آلوساروس ) را می توان اولین ابر شکارچی واقعی دوران دایناسور ها دانست.این دایناسور گوشتخوار برروی دو پای قدرتمند خود راه می رفت و مجهز به آرواره هایی بزرگ،گردنی اس شکل و ستون فقراتی متفاوت با سایر انواع دایناسور ها بود (الوساروس به معنی سوسمار متفاوت به همین موضوع اشاره دارد).الوساروس نسبت به شکارچیان هم عصر خود از جثه بسیار بزرگ تری برخوردار بود.این دایناسور با بیش 12 متر درازا و 5 متر قد، بزرگترین شکارچی دوران ژوراسیک بود
الوساروس از ابزار های شکار کاملی برخوردار بود.آروارهایی به طول 90 سانتی متر و دندان های تیزودندانه دار که بین 5 تا 10 سانتی متر طول داشتند، همچنین دستانی کوتاه با پنجه هایی به طول 15 سانتی متر، از جمله این ابزار ها ی قتاله بودند.علاوه بر این بسیاری از دانشمندان بر این باورند که الوساروس شکارچی سریعی بوده است.آنها معتقد اند که با توجه به جثه سبک (نسبت به سایر شکارچیان بزرگ نظیر تی رکس و گیگانوتوساروس) و پاهایی بلند و دستان کوتاه،الوساروس قادر به دویدن با سرعتی بیش از 40 کیلومتر در ساعت است.اما بعضی خلاف این نظر را دارند و معتقدند اگر الوساروس با این سرعت ، می لغزید و زمین می خورد،شانسی برای زنده ماندن نداشت.این در حالی است که تاکنون اسکلت های فراوانی از الوساروس یافت شده است که نشان می دهند جانور بارها از ناحیه سینه و کتف به زمین برخورد کرده و این استخوان ها مجددا ترمیم شده و به حالت اولیه خود در آمده اند.پس می توان گفت الوساروس ها در هنگام شکار و یا فرار از دشمنان،بسیار پر تقلا و سریع بوده اند و احتمالا در این میان بارها و بارها به زمین و سایر اشیا برخورد می کردند و مجروح می شدند اما پس از مدتی دوباره برای شکار و ماجرا جویی آماده می شدند
الوساروس ها چهره ترسناکی داشتند.برروی چشمان او،برآمدگی های استخوانی وجود داشت که احتمالا برای جلب توجه در هنگام جفت گیری یا ترساندن رغیبان مورد استفاده قرار می گرفته است.با این وجود دانشمندان معتقدند که این زائده اگرچه باعث خشن تر شدن چهره دایناسور می شده، اما میدان دید جانور را به مقدار نسبتا زیادی کاهش میداده و جانور تقریبا قادر به دیدن جلو صورتش نبوده است
الوساروس هم زمان با دایناسور های سوروپاد غول پیکری نظیر آپاتوساروس و براکیوساروس در اواخر دوره ژوراسیک ( 154 - 144 میلیون سال قبل ) می زیسته است که شاید ده ها برابر بزرگتر از او بودند.اما الوساروس ها در گروه های چند تایی حتی قادر به شکار بزرگ ترین دایناسورها بوده اند.شواهد و مدارک فراوان گویای این حقیقت هستند که الوساروس ها گله های سوروپاد را تعقیب کرده و با گاز گرفتن های پی در پی و محاصره و خسته نمودن طعمه، او را از پای در می آوردند.وجود جای پای الوساروس ها برروی ردپاهای گله دیپلودوکاس و همچنین آثار دندان های الوساروس برروی استخوان های آپاتوساروس ، از جمله این شواهد و مدارک حیرت آور هستند
فسیل های الوساروس در شمال و غرب آمریکا، همچنین بخش هایی از آفریقا ، استرالیا و اروپا یافت شده است. احتمالا دایناسور آپاتودون نیز که در غرب ایالات متحده کشف و نام گذاری شد، نوعی الوساروس بوده است
Utahraptor یوتارپتر
یوتارپتر ، بزرگ جثه ترین عضو از خانواده درومائوسورهاست.این گوشتخوار چابک، بدنی شبیه به ولاسیرپتر، ولی بسیار بزرگتر داشت و از سر تا انتهای دم دارای 6 متر درازا بود و احتمالا وزنش به 1 تن میرسید. این دایناسور با دندان های تیز و پنجه های خمیده و برنده ی خود،،شکاچی بسیار خوفناکی است.یوتارپتر دستانی بلند و سه انگشتی داشت و برروی دو پای پنجه دار راه می رفت.یکی از انگشتان هر پا مجهز به پنجه ای داسی شکل و بسیار بزرگتر از سایر پنجه ها بود (این پنجه ی ترسناک مشخصه ی بسیاری از رپتر ها به شمار می رود) که در این دایناسور بین 23 تا 38 سانتی متر طول داشت و که دایناسور در هنگام دویدن آن را بالا نگه می داشت و برروی سایر انگشت ها می دوید.یوتارپتر سر بزرگی داشت و آرواره های قدرتمند او به دندان های دندانه دار و نسبتا بزرگ و تیزی مجهز بود
یوتارپتر ها نیز همانند سایر درومائوسور ها به صورت گروهی زندگی و شکار می کردند.هنگامی که یک گروه از یوتارپتر های گرسنه تصمیم به شکار چیزی می گرفتند، دیگر هیچ جانداری، از آنکیلوسور های زرهی گرفته تا هادروسورها و سوروپاد های بزرگ قادر به مقاومت در برابر این شکارچیان خونخوار نبودند.شاید کشنده ترین سلاح این دایناسورها، پنجه های بزرگ پا و دستشان بود که آنها را قادر می ساخت تا به سرعت یک چشم بهم زدن زخم هایی دردناک و مهلک به نقاط حیاتی بدنشان وارد آورند وتنها یک ضربه ی کاری از آن پنجه ی بزرگ 38 سانتی متری به گلو و گردن،می توانست طعمه را به راحتی از پای درآورد.اما شکار طعمه های بزرگتر به همین راحتی نبود.در این صورت رپتر ها با یک کار گروهی به دایناسوری که شاید 5 برابر از آنها بزرگتر بود حمله می کردند و با گاز گرفتن و پنجه کشیدن های متوالی، زخمهای کوچک و بزرگی در بدن طعمه ی شان ایجاد میکردند که خونریزی حاصل از این زخم ها،دیر یا زود طعمه ی بی دفاع را از پای درمی آورد
یوتارپتر ها در عین حال جانداران باهوشی بودند و می توانستند در موقعیت های سخت و لحظه های درگیری، عکس العمل های سریع و مناسبی را بروز دهند.دانشمندان معتقد اند که دایناسور های عضو گروه درومائوسورها و ترودون ها ،از چنان هوشی برخوردار بودند که می توانستند همانند بسیاری از شکارچیان امروزی،نظیر شیر ها و پرندگان شکاری،قبل از حمله اقدام به نقشه کشی کنند و طبق فرمان های سردسته ی گروهشان به طور هماهنگ با یکدیگر ، به طعمه ی خود یورش برند
یوتارپتر ها چابک و سریع بودند و درهنگام دویدن به سرعتی بیش از 50 کیلومتر در ساعت می رسیدند.مهمترین عامل حفظ تعادل در سرعت های بالا و درهنگام مانورهای سریع،دم بلند و محکم یوتارپتر بود.استخوانی بلند و محکم که از میان مهره های دم می گذرد، مختص این گونه از دایناسور هاست، که موجب استحکام بیشتر و راست ماندن دم بلند جانور در هر شرایطی می شود که این خصیصه،موجب بالانس دقیق وزن بخش های جلویی و عقبی بدن در سخت ترین شرایط همچون چرخش های سریع و دور های ناگهانی در هنگام دویدن می شد . شاید همین استخوان ساده ی میله مانند، یکی از مهمترین عوامل پیشرفت دایناسور های درومائوسور و پس از آن ،بروز دم پردار استخوانی در پرنده سانانی چون آرکئوپتریکس باشد که زمینه ساز بروز توانایی پرواز در پرندگان امروزی شد
برخی از دیرین شناسان معتقد اند که سطح بدن یوتارپتر ها همانند بسیاری از رپتر های پس از آن(مانند ولاسیرپتر) با پر پوشیده بود.هر چند هنوز مدرکی دال براین واقعیت یافت نشده است، ولی سطح بدن بسیاری از تروپاد ها، مشخصا با رشته های پرمانندی که حاصل تغییر شکل فلس ها بودند و اساس به وجود آمدن پرهای امروزی به شمار می روند، پوشیده بود
یوتارپتر در اوایل دوره کرتاسه(بین 100 تا 112 میلیون سال قبل) و همزمان با دایناسورهای گیاهخواری چون ایگوآنودون و ساروپلتا و سوپروساروس و گوشتخوارانی چون آکروکانتوساروس و رپترهای خونخوار دیگری چون داینونیکس میزیستند
فسیل های این دایناسور در شرق ایالت یوتا، واقع در غرب ایالات متحده آمریکا، یافت شده اند
گیگانوتوساروس Giganotosaurus
طول بدن | بیش از 12.5 متر | بیش از 13 متر |
طول آرواره | حدود 1.5 متر |
حدود 1.8 متر |
وزن بدن | حدود 5 تن | حدود 8 تن |
دستان | بلند تر و دوانگشتی | سه انگشتی |
شکل مغز | بزرگتر و پهن تر | کوچک و موز شکل |
شکل دندانها | دندانه دار،مخروطی شکل، استخوان شکن | بلند،دندانه دار،چاقومانند ویژه ی بریدن |
دوره ی زندگی | بین 65 تا 80 میلیون سال پیش |
بین 90 تا 112 میلیون سال پیش |
مکان زندگی | آمریکای شمالی | آمریکای جنوبی |
کشف گونه جدید از دایناسور «تیرکس»+تصویردانشمندان گونهای جدید از تیرانوسور معروف به تیرکس را کشف کردهاند. به گزارش گروه خواندنیهای خبرگزاری فارس، دانشمندان اعلام کردند فسیل گونهای جدید از «تیرانوسور» معروف به تی رکس در ماه مه 2014 در حیانگشی – چین توسط کارگرانی که در یک ساخت و ساز مشغول کار بودند کشف شده است؛ این جانور دارای قدی به طول 9 متر است که 3 متر از تی رکس کوتاهتر است. این گونه جدید به دلیل پوزه بلند و باریک و دندانهای تیز به نام «پینوچیو» شناخته شده است که در 766 میلیون سال پیش زندگی میکرده است.
نظرات شما عزیزان:
برچسبها: